Έχω πολύ καιρό να γράψω. Στην αρχή ήταν η ανάγκη να καταλαγιάσω την ένταση απο την οργάνωση του Deconstructing Mummy. Όταν για 2 μήνες καθημερινά ενεργοποιείς ό,τι καλύτερο έχεις και το χρησιμοποιείς σε φουλ ένταση, ε, μετά απλά πρέπει να φροντίσεις τον εαυτό σου με σχετική απραξία.
Η απραξία όμως μπορεί να είναι και μια καλή άμυνα αποστασιοποίησης. Αυτό λοιπόν που άρχισε ως ξεκούραση, έγινε ανάγκη απομάκρυνσης. Μια ανάγκη που επέβαλε η κατάσταση στη χώρα μας. Δεν έβρισκα κανένα απολύτως νόημα να γράψω κάτι αυτόν τον καιρό. Οι φωνές έχουν πληθύνει, άλλοτε δικαιωματικά άλλοτε φλύαρα. Όταν γίνεται σεισμός τι κάνεις; Προσωπικά, επέλεξα ένα σταθερό σημείο σιωπής και σκέψης.
Ακόμα βρίσκομαι σε αυτό το σημείο μαζί με πολλούς άλλους. Σκέφτομαι οτι αυτή η συνεχόμενη ένταση και η σταθερή αίσθηση κινδύνου, δοκιμάζει και τις πιο δομημένες προσωπικότητες. Ο ψυχολόγος Abraham Maslow, στο άρθρο του "A theory of Human Motivation" παρουσίασε μια πυραμίδα ιεραρχίας των αναγκών μας. Αν η βάση δεν είναι καλυμμένη, κανείς μας δεν μπορεί να προχωρήσει παραπέρα. Αν δεν έχεις φαί, τι να τις κάνεις τις φιλοσοφίες; Συμφωνώ απόλυτα.
Η κατάσταση που ζούμε, στην καλύτερη περίπτωση ανακινεί τους πιο βαθείς, έντονους φόβους αφανισμού που είχαμε ως βρέφη. Ό,τι δε μας δόθηκε, όποιος δεν ήταν εκεί όταν τον/την χρειαστήκαμε, οι πιο δύσκολες συνθήκες που ζήσαμε, η" φτώχεια" συμβολική ή πραγματική, η στέρηση, το απωθημένο, η απορία, το άγχος, η εγκατάλειψη, η αμφισβήτηση, το βλέμμα που δεν ήταν εκεί να καθρεφτίσει την ύπαρξή μας, όλα όσα επιθυμήσαμε και δεν κατακτήσαμε, έρχονται στην επιφάνεια. Και έρχονται στην επιφάνεια με τρόπο σφοδρό και απόλυτο όπως ακριβώς τα νιώθει ένα βρέφος που μπορεί μόνο να επικοινωνήσει σωματικά και συναισθηματικά. Με άλλα λόγια, όποιο προλεκτικό τραύμα έχει πλήξει την προσωπικότητά μας κάνει θριαμβευτικό come back αυτή την εποχή.
Και αυτό ακριβώς είναι που με έκανε να αποφασίσω να γράψω.
Είμαι γονιός, και σύζυγος και εργαζόμενη. Και ανησυχώ. Πριν μερικές ημέρες ήταν τα γενέθλειά μου και είχα ραντεβού με το συνηθισμένο μου απολογισμό. Δεν έχω καμία διάθεση να είμαι ακόμα ένα "παιδί" που η Ελλάδα θα πνίξει. Δε θέλω καν να είμαι παιδί, συνομώτης σε ένα ανώριμο κράτος, μέρος ενός ανώριμου λαού. Πάντα με ενοχλούσαν αυτές οι καταστάσεις στην Ελλάδα, όμως είναι και η πατρίδα που πάντα θα επιλέγω ως την πιο όμορφη,την πιο ενδιαφέρουσα, την πιο ανεξερεύνητη, την πιο γενικά.
Η ενηλικίωση είναι δύσκολο πράγμα. Έχω ξαναμιλήσει για το κέρδος που φέρνει το χάσιμο, αν κανείς καταφέρει να δεχτεί κάτι να χάσει. Και εδώ κάτι πρέπει να χάσουμε. Ο καθένας το δικό του. Για να βρεις πρέπει να ψάξεις, και για να προχωρήσεις πρέπει να εγκαταλείψεις. Να εγκαταλείψεις τη φαντασίωση; τον "πλούτο"; τη σιγουριά σου; τα όνειρά σου; την ασφάλεια; τα ιδανικά σου; τους φίλους; το σπίτι σου όπως το ήξερες; τη φιλοδοξία σου; τη ζωή σου την ίδια ή τον εαυτό σου όπως τον είχες χτίσει;
Την "κρίση" θα τη βρούμε σε όλα τα επίπεδα. Οι ανάγκες έχουν προτεραιότητα ιεραρχική, και ο καθένας πρέπει να αποφασίσει εκ νέου ποιες προτεραιότητες έχει. Να σκεφτεί, να πονέσει, να αποφασίσει. Να συνειδητοποιήσει οτι για τη ΖΩΗ του φέρει ευθύνη. Δεν επιλέγουμε πάντα το τι έρχεται στο δρόμο μας. Επιλέγουμε το πως το διαχειριζόμαστε.
No comments:
Post a Comment